NeonGlyphClothing

Bijna 4 jaar geleden kreeg ik voor het eerst een eigen plek. Ik zat alleen op de vloer van het pas gehuurde huis, starend naar een prachtig lasergesneden houten paneel dat was ingelijst in een binnenraam. De sneden zorgden voor openingen in de entreeruimte, een beetje zoals het raampaneel in een kerkbiechtstoel. Verbijsterd door de oneindige aard en geometrie van het ontwerp, staarde ik er stilletjes naar, volledig verstoken van gedachten.

Ineens sloeg het idee als de bliksem op me in en werd ik verteerd door het verlangen om er een shirt aan te hangen en er aan de andere kant verf doorheen te spuiten. Ik kon de drang niet bedwingen. Ik moest het doen. Ik wist dat als ik dat zou doen, ik in de problemen zou komen met mijn verhuurders en dat ik uiteindelijk zou moeten betalen wie weet hoeveel ik zou moeten vervangen of compenseren. Ik dacht er ongeveer 2 seconden over na, en het volgende dat ik wist, was dat ik een blik fluorescerende oranje spuitverf rammelde en wegspoot. Doordrenkt van adrenaline en opwinding trilden mijn handen zachtjes. Ik trok het shirt van de andere kant naar beneden en ik was zo opgewonden om het negatief van het patroon permanent in neonkleur op een van mijn shirts te zien. Dit was het begin van alles. Mijn oude huisgenoot en goede vriendin Talia Sandoval maakte altijd shirts op deze manier van het balkon met behulp van stencils die ze zelf met de hand sneed. Ik vond ze cool, maar zag mezelf er geen dragen. Dat moet me opvallen toen ik naar het paneel zat te staren. Mijn hersenen verbonden de twee en ik wist dat ik het in een andere richting kon nemen die meer geschikt was voor mij.

Het shirt was cool, maar je kon zien dat het amateuristisch was. Als ik merk dat ik ergens gepassioneerd over ben, neem ik nooit genoegen met iets anders dan het beste. De toekomstige gevolgen van mijn materiële schade accepterend, haalde ik het paneel (dat nu mijn stencil was) tevoorschijn, nam het mee naar buiten en zette een werktafel op. Ik ging naar de winkel en kocht alle felle kleuren die ik me kon veroorloven plus 1 blauw, 2 zwart en een gasmasker. Ik ging terug naar huis en begon te schilderen op elk shirt dat ik had, elk zag er beter uit dan het vorige. Ik was bezeten.

Ik merkte dat ik anders naar alles keek wat ik zag. "Mag ik daar verf overheen spuiten?" Ik zou het mezelf afvragen. Ik werd een maand lang elke zaterdag wakker bij het krieken van de dag en ging elke garageverkoop in de stad aan, gewoon op zoek naar dingen waar ik verf doorheen kon spuiten om een cool ontwerp te maken. Ik begon te leren hoe ik ontwerpen over elkaar heen kon leggen.

Mijn ontwerpen evolueerden snel en mijn kijk op het leven ook. Ik zag de wereld door ogen geïnspireerd door kleur en licht. Ik voelde de liefde van het universum. Mensen die ik niet kende, hielden me tegen en vertelden me hoe cool mijn shirt was en vroegen waar ik het vandaan had. Ik vond het geweldig. Ik was altijd shirts aan het maken, voor mezelf of mijn vrienden, en gaf ze weg. Ik was nooit helemaal tevreden met een ontwerp voor meer dan een dag.

Al snel begon ik mijn eigen ontwerpen en patronen te ontwikkelen. Ik zou mijn bestaande stencils op een posterbord spuiten, het naar binnen nemen en erop tekenen met stiften om het aan te passen en anders te maken, maar ik stelde me voor dat het er misschien beter uit zou zien. Ik zou het nieuwe ontwerp uitsnijden met een X-acto mes en dan zou ik mijn eigen handgemaakte stencil hebben. Ik zou ze blijven ontwikkelen door ze elke keer op een nieuw posterbord te spuiten en ze verder te ontwikkelen. Soms begon ik helemaal opnieuw en maakte ik iets volledig unieks en leidde het door het proces. Het werd een ware kunst, dit waren nu mijn eigen ontwerpen, niet zomaar willekeurige items uit garageverkoop. Ze evolueerden zo ver dat ze helemaal niet op het uitgangspunt leken. Ik wist eigenlijk nooit waar ik bewust mee naartoe ging, maar onbewust beheerste mijn hand zichzelf. Ik had het gevoel dat ik mijn ontwerpen tot leven zag komen in plaats van ze zelf te maken. Ik ben nog nooit zo opgewonden geweest. Het was als het traceren van lijnen die er eigenlijk niet waren, ik stelde me gewoon strepen denkbeeldig licht voor over het posterbord en volgde ze rond met mijn stift. Ik hoefde niet te brainstormen om ideeën voor mijn ontwerpen te bedenken... Ik ging gewoon zitten met een stift in mijn hand en liet het instinct het overnemen.

Mijn ontwerpen zijn verfijnd naast mijn eigen karakter. Ze geven heel nauwkeurig weer waar ik ben in mijn leven. Toen ik net begon waren ze rommelig, luid, over de top en uit de hand gelopen, ik was toen 21 en bloeide net op in mijn jongvolwassenheid. Nu komen ze op 25 ze zijn verfijnd, gefocust, uitgebalanceerd en goed gelaagd. Maar ze zijn altijd helder, gelukkig en vol leven geweest. :)

- Donald Lockwood
Neon Glyph Kleding

Nearly 4 years ago I got my own place for the first time. I was sitting alone on the floor of the newly rented house, gazing at a beautiful laser-cut wooden panel that was framed into an interior window. The cuts provided openings into the entry room, sort of like the window panel inside a church confessional. Mystified by the infinite nature and geometry of the design, I silently gazed upon it completely devoid of any thoughts.

All of a sudden the idea struck me like lightning and I was consumed by the desire to hang a shirt on it and spray paint through it on the other side. I couldn't control the urge. I had to do it. I knew if I did I would be in trouble with my landlords and I'd end up having to pay who knows how much to replace it or compensate for it. I thought about it for about 2 seconds, and the next thing I knew I was rattling a can of fluorescent orange spray paint and spraying away. Infused with adrenaline and excitement, my hands were gently shaking. I pulled the shirt down from the other side and I was so excited to see the negative of the pattern permanently painted in neon color on one of my shirts. This was the start of it all. My old roommate and close friend Talia Sandoval was always making shirts this way off the balcony using stencils that she cut herself by hand. I thought they were cool but couldn't see myself wearing one. That must be what hit me when I was gazing at the panel. My brain connected the two and I knew I could take it in a different direction that was more suitable to me.

The shirt was cool, but you could tell it was amateur. When I find myself passionate about something, I never settle for anything but the best. Accepting the future consequences of my property damage, I popped out the panel (which was now my stencil), took it outside and set up a work table. I went to the store and bought all the bright colors I could afford plus 1 blue, 2 blacks and a respirator. I went back home and starting painting on every shirt I had, each one looking better than the one before it. I was possessed.

I found myself looking at everything I saw differently. "Can I spray paint over that?" I'd ask myself. I would wake up at the crack of dawn every Saturday for a month and hit up every garage sale in town just looking for things I could spray paint through to make a cool design. I began learning how to layer designs over each other.

My designs quickly evolved and so did my outlook on life. I was seeing the world through eyes inspired by color and light. I was feeling the love of the universe. People I didn't know would stop me and tell me how cool my shirt was and ask where I got it. I loved it. I was always making shirts, for myself or my friends, giving them away. I was never quite satisfied with any design for more than a day.

Soon I began to develop my own designs and patterns. I would spray my existing stencils on a poster board, take it inside and draw on it with markers to tweak it and make it different, however I imagined it might look better. I'd cut out the new design using an X-acto knife and then I'd have my own handmade stencil. I'd continue to evolve them by spraying them on a new poster board each time and evolving them further. Sometimes I'd start from scratch and make something completely unique and run it through the process. It was turning into a true art, these were my own designs now, not just random items from garage sales. They evolved so far that they looked not at all like the starting point. I never actually knew where I was going with it consciously, but subconsciously my hand was controlling itself. I felt like I was witnessing my designs come to life rather than making them myself. I've never been more excited. It was like tracing lines that weren't actually there, I just imagined streaks of imaginary light over the poster board and followed them around with my marker. I didn't have to brainstorm to think of ideas for my designs...I just sat down with a marker in my hand and let instinct take over.

My designs have refined alongside my own character. They very accurately reflect where I am in my life. When I first started they were messy, loud, over the top and out of control, I was 21 then and just blossoming into my young adulthood. Now coming up on 25 they are refined, focused, balanced and well layered. But they have always been bright, happy, and full of life. :)

- Donald Lockwood
Neon Glyph Clothing