Ho perso il lavoro in un'azienda dove lavoravo da oltre 14 anni. Era un lavoro d'ufficio. Niente di eccitante - attività e doveri quotidiani e ripetitivi. Una routine che non innesca alcuna passione in una persona, nessuna fretta di fare qualcosa di veramente interessante, coinvolgente. E all'improvviso è finita... La società è andata in liquidazione e ho dovuto fare qualcosa con me stesso. Quando una persona cade fuori da una tale routine, spesso si perde. Fortunatamente, questo non è successo a me.

In primo luogo, ho sognato una casa di tronchi lontano dalla città. Ho costruito. Allo stesso tempo, stavo cercando un lavoro simile a quello perso. Non l'ho trovato. Ora, in retrospettiva, posso dire: quanto è bello che nessuno mi volesse!!!

Non avendo molte attività in quel momento, ho iniziato a ricordare la mia infanzia, le vacanze in campagna, la biancheria da letto bianca con tenaglie, inserti, tende di pizzo. E poi ho sognato che avrei cucito la biancheria da letto. Così ho iniziato a imparare la sartoria.

Sono passati alcuni anni da allora. E mi piace quello che faccio sempre di più. Non scambierei la stalla con le tradizioni per un altro lavoro.

Straciłam pracę w firmie, w której byłam zatrudniona ponad 14 lat. Była to praca biurowa. Nic pasjonującego - codzienne, powtarzające się czynności i obowiązki. Rutyna nie wyzwalająca w człowieku żadnych pasji, żadnego pędu do robienia czegoś naprawdę interesującego, wciągającego. I nagle skończyło się… Firma poszła do likwidacji, a ja musiałam coś ze sobą zrobić. Jak człowiek wypada z takiej rutyny, to często się gubi. Mnie na szczęście to nie spotkało.

Najpierw zamarzył mi się dom z bala daleko od miasta. Zbudowałam. Jednocześnie szukałam pracy podobnej do tej straconej. Nie znalazłam. Teraz, z perspektywy czasu, mogę powiedzieć: Jak dobrze, że akurat nikt mnie nie chciał!!!

Nie mając w tym czasie zbyt wielu zajęć, zaczęłam wspominać moje dzieciństwo, wakacje na wsi, białą pościel ze szczypankami, wstawkami, koronkowe firanki. A potem przyśniło mi się, że będę szyła pościel. Zaczęłam więc uczyć się krawiectwa.

Od tamtej pory minęło już parę lat. A ja coraz bardziej lubię to co robię. Nie zamieniłabym Kramu z tradycjami na inną pracę.