Perdi meu emprego em uma empresa onde eu tinha sido empregado por mais de 14 anos. Era um trabalho de escritório. Nada excitante - atividades e deveres diários, repetitivos. Uma rotina que não desencadeia paixões em uma pessoa, sem pressa para fazer algo realmente interessante, envolvente. E de repente acabou... A empresa entrou em liquidação, e eu tive que fazer algo comigo mesmo. Quando uma pessoa cai fora de tal rotina, muitas vezes ele se perde. Felizmente, isso não aconteceu comigo.

Primeiro, sonhei com uma casa de madeira longe da cidade. Eu construí. Ao mesmo tempo, eu estava procurando por um trabalho semelhante ao que perdeu. Eu não encontrei. Agora, em retrospectiva, posso dizer: como é bom que ninguém me queria!!!

Sem ter muitas atividades naquela época, comecei a lembrar da minha infância, férias no campo, cama branca com pinças, pastilhas, cortinas de renda. E então eu sonhei que costuraria roupa de cama. Então comecei a aprender alfaiataria.

Já se passaram alguns anos desde então. E eu gosto do que faço cada vez mais. Eu não trocaria a barraca com tradições por outro emprego.

Straciłam pracę w firmie, w której byłam zatrudniona ponad 14 lat. Była to praca biurowa. Nic pasjonującego - codzienne, powtarzające się czynności i obowiązki. Rutyna nie wyzwalająca w człowieku żadnych pasji, żadnego pędu do robienia czegoś naprawdę interesującego, wciągającego. I nagle skończyło się… Firma poszła do likwidacji, a ja musiałam coś ze sobą zrobić. Jak człowiek wypada z takiej rutyny, to często się gubi. Mnie na szczęście to nie spotkało.

Najpierw zamarzył mi się dom z bala daleko od miasta. Zbudowałam. Jednocześnie szukałam pracy podobnej do tej straconej. Nie znalazłam. Teraz, z perspektywy czasu, mogę powiedzieć: Jak dobrze, że akurat nikt mnie nie chciał!!!

Nie mając w tym czasie zbyt wielu zajęć, zaczęłam wspominać moje dzieciństwo, wakacje na wsi, białą pościel ze szczypankami, wstawkami, koronkowe firanki. A potem przyśniło mi się, że będę szyła pościel. Zaczęłam więc uczyć się krawiectwa.

Od tamtej pory minęło już parę lat. A ja coraz bardziej lubię to co robię. Nie zamieniłabym Kramu z tradycjami na inną pracę.