Dus waarom een ambachtelijke winkel met een boodschap voor geestelijke gezondheid? Nou ik heb een verhaal te vertellen...

Omdat ik heel klein was, was angst - hoewel ik het toen niet wist - een deel van mijn leven. Van het uittrekken van mijn haar, tot blozen toen het register every.single.lesson heette.

Ik wist niet dat ik een psychisch probleem had. Ik dacht dat het aan mij lag. Psychische problemen overkwamen andere mensen. Niet mensen zoals ik. Ik was blij. Ik had geen trauma toen ik opgroeide. Dus ik schoof deze gevoelens en lichamelijke klachten opzij en kreeg het steeds drukker totdat ik me er niet meer op kon concentreren.

Ik begon me voor het eerst de niet-discriminerende aard van psychische aandoeningen te realiseren toen een goede vriend van mij toegaf aan depressie te lijden. We konden ons hoofd er niet omheen krijgen, ze glimlachte, ze was mooi, ze deed dingen, ze zag er niet depressief uit - dus hoe kon ze zijn? Op dit punt dacht ik dat als zij dat kon zijn, ik dat misschien ook kon. Ik boekte zelfs een sessie met een counselor, maar kon mezelf er uiteindelijk niet toe brengen om te gaan - ik mailde ze en vertelde hen dat er mensen in grotere nood waren dan ik. Ik duwde de gedachte naar beneden en ging ermee door, ik maakte mezelf nog drukker om niet na te hoeven denken.

Een paar jaar later was ik afgestudeerd en opgeleid tot wiskundeleraar. Ik won de prijs in mijn jaar voor uitstekende bijdrage aan het onderwijs en had twee zeer succesvolle jaren op school voltooid. Maar aan het begin van mijn derde jaar veranderde er iets.
Ik begon bang te worden om te lang het huis te verlaten. Ik begon me terug te trekken van mijn vrienden en haalde mijn afschuwelijke stemmingswisselingen uit op mijn arme vriend. Ik luisterde niet naar de signalen die mijn lichaam stuurde en bleef werken, negeerde en duwde de zorgen, de angst en het constante vragen stellen naar beneden. Ik bleef werken en werken, steeds harder zodat ik niet met mijn eigen geest te maken kreeg.

Maar mijn lichaam had zijn eigen ideeën. Ik kon niet meer goed functioneren, ik viel flauw, was zwak en misselijk, duizelig en vermoeid de hele tijd. Huidklachten, maagpijn en voedselintoleranties bij de vleet. Mentaal merkte ik dat ik dit jaar helemaal geen band had met mijn lessen, ik had niet de energie om hun namen te leren en ik was zeker niet van plan inspirerende lessen te volgen - ik was gewoon ... vorst.

Dit leidde er natuurlijk toe dat ik nog angstiger werd - ik was altijd goed geweest in dingen, en nu deed ik gewoon het absolute minimum om te overleven. Dit was ik helemaal niet.

De laatste druppel kwam toen ik wat mijn eerste "echte" paniekaanval bleek te zijn. Mijn armen werden gevoelloos, elke keer als ik inademde had ik het gevoel dat ik ziek zou worden en ik begon te huilen. Ik was doodsbang.

Ik ging meteen naar de dokters en vertelde ze er alles over. Ik vroeg of ze dachten dat ik een gegeneraliseerde angststoornis had en ze waren het daarmee eens. En die afspraak was zo'n opluchting! Ik heb met therapeuten gewerkt, heb uitgezocht welke medicijnen en activiteiten helpen en welke pijn doen en nu heb ik het gevoel dat ik weer controle heb.

Ik heb altijd gemaakt, maar deze winkel helpt me op twee manieren:
1- persoonlijk, mijn handen bezig houden en iets te DOEN hebben als ik thuiskom of tijd heb, houdt de demonen op afstand en mijn handen van duivelswerk.
2 - Ik was ongelooflijk onwetend over geestesziekten en was geschokt door de mythen die ik erover geloofde.

Psychische aandoeningen duren gemiddeld tussen de 5 en 10 jaar om te worden gediagnosticeerd.
Hoe gruwelijk?

Dus laten we praten, laten we helpen en laten we promoten. <3

So why a craft shop with a mental health message? Well I have a story to tell...

Since I was very small, Anxiety - although I didn't know it then - was a part of my life. From pulling out my hair, to blushing when the register was called every.single.lesson.

I didn't know that I had a mental health problem. I thought it was just me. Mental health problems happened to other people. Not people like me. I was happy. I didn't have any trauma growing up. So I pushed aside these feelings and physical symptoms and got busier and busier until I couldn't focus on it anymore.

I first started to realise the nondiscriminatory nature of mental illness when a good friend of mine admitted to suffering with depression. We couldn't get our heads around it, she smiled, she was pretty, she did things, she didn't LOOK depressed - so how could she be? At this point, I thought that if she could be, then maybe I could too. I even booked a session with a counselor but couldn't bring myself to go in the end - I emailed them and told them that there were people in greater need than me. I pushed the thought down and got on with it, I made myself even busier to not have to think.

A few years on, I had graduated and trained to be a maths teacher. I won the prize in my year for outstanding contribution to teaching, and had completed two very successful years in school. But at the start of my third year, something changed.
I began to get scared about leaving the house for too long. I started to withdraw from my friends and took out my horrid mood swings on my poor boyfriend. I didn't listen to the signs that my body sent, and kept working, ignoring and pushing down the worry, the dread and the constant questioning. I kept working and working, harder and harder so that I didn't have to deal with my own mind.

But my body had its own ideas. I couldn't function properly anymore, I was fainting, weak and nauseous, dizzy and fatigued all the time. Skin complaints, stomach pains and food intolerances galore. Mentally, I noticed that this year I wasn't bonding with my classes at all, I didn't have the energy to learn their names and I certainly wasn't planning inspiring lessons - I was just ...coping.

This of course led me to become even more anxious - I had always been good at things, and now I was just doing the bare minimum to survive. This wasn't me at all.

The final straw came when I had what turned out to be my first "proper" panic attack. My arms went numb, every time I breathed in I felt like I was going to be sick, and I started crying. I was terrified.

I went straight to the doctors, and told them all about it. I asked if they thought that I had Generalised Anxiety Disorder and they agreed. And that agreement was such a relief! I worked with therapists, have worked out which medications and activities help and which ones hurt and now I feel like I have control again.

I have always crafted but this shop helps me in two ways:
1- personally, keeping my hands busy and having something to DO when I get home or have down time keeps the demons at bay, and my hands from devil's work.
2 - I was incredibly ignorant of mental illness and was horrified by the myths that I believed about it.

Mental illnesses take on average between 5 and 10 years to be diagnosed.
How horrific?

So let's talk, let's help and let's promote. <3